Γενικά στην ιατρική σαν συγγενής ανωμαλία αναφέρεται η διαφορετικότητα από το κανονικό κατά τη στιγμή της γέννησης. Βεβαίως, όπως είναι κατανοητό, μπορεί να είναι είτε απλές μορφές συγγενούς ανωμαλίας, είτε περισσότερο σύνθετες και σοβαρές. Τυπικά παραδείγματα είναι οι ανωμαλίες των δάκτυλων, όπου είναι δυνατόν να έχουμε περισσότερα δάκτυλα ή λιγότερα, τα δάκτυλα να είναι ενωμένα, να έχουμε δάκτυλα τα οποία να είναι μακριά, ή δάκτυλα που να είναι κοντά, ή να έχουμε χέρι το οποίο να περισφίγγεται από τις λεγόμενες συγγενείς χορδές. Επίσης είναι δυνατόν το αντιβράχιο να παρουσιάζει κύρτωση προς την κερκιδική, ή την ωλένια πλευρά (radial-ulnar club hand). Mέχρι τώρα η επιστήμη δεν έχει ανακαλύψει τον λόγο που οφείλονται όλες οι συγγενείς ανωμαλίες. Μερικές από αυτές έχουν γνωστή αιτιολογία, ενώ άλλες είναι αγνώστου αιτιολογίας. Στις γνωστές συγγενείς ανωμαλίες είναι αυτές οι οποίες οφείλονται στη λήψη φαρμάκων κατά τη διάρκεια της κυήσεως, οι οποίες επηρεάζουν το έμβρυο, στο υπερβολικό κάπνισμα, στην αλκοόλη ακόμα και σε χημειοθεραπευτικούς παράγοντες. Συνήθως η συγγενής ανωμαλία συμβαίνει μεταξύ 4-7 εβδομάδας της κυήσεως. Έχει υπολογιστεί ότι 1 στα 20 παιδιά που γεννιούνται, παρουσιάζει μία συγγενή ανωμαλία άλλοτε ελαφρά, άλλοτε πολύ ελαφρά και άλλοτε πολύ σοβαρή. Βεβαίως, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε με την γέννηση ενός παιδιού, που πάσχει από μία συγγενή ανωμαλία, ανακύπτει το τεράστιο ερώτημα πώς μπορούμε να το διορθώσουμε, ούτως ώστε να μεγαλώσει σαν ένα εντελώς φυσιολογικό παιδί. Και ακριβώς αυτό το τελευταίο, το φυσιολογικό παιδί, είναι ο σκοπός οποιασδήποτε συντηρητικής ή χειρουργικής θεραπείας και απασχολεί το χειρουργό του χεριού και του άνω άκρου. Ένα από τα κύρια ερωτήματα που απασχολούν τους θεράποντες ιατρούς, συνήθως είναι η επιλογή του χρόνου που θα πρέπει να αρχίσει η χειρουργική θεραπεία. Αν και αρκετές περιπτώσεις εξατομικεύονται, ο γενικός κανόνας είναι όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Και τούτο για δύο λόγους:
– Αποφεύγονται ή μειώνονται μόνιμες βλάβες στους επιμέρους ιστούς (οστά κλπ) διορθώνοντας έγκαιρα την παραμόρφωση
– Η μεγάλη επουλωτική ικανότητα που παρουσιάζουν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της αυξήσεως, επιτρέπει την ανακατασκευή (remodeling) των παραμορφωμένων ιστών σε περισσότερο φυσιολογική μορφή.
Eίναι σημαντικό να γνωρίζουν οι γονείς των παιδιών με συγγενείς ανωμαλίες, ότι συνήθως η επανόρθωση μιας τέτοιας βλάβης δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί με μία μόνο επέμβαση. Tουναντίον, απαιτείται σειρά eπεμβάσεων που έχουν σαν στόχο το καλύτερο δυνατό λειτουργικό και αισθητικό αποτέλεσμα. Ανακεφαλαιώνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η κατανόηση εκ μέρους των γονιών του προβλήματος του παιδιού και η συνεργασία τους, καθώς και η άρτια επιστημονική κατάρτιση του θεράποντος ιατρού, είναι οι παράγοντες που οδηγούν στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.